I woke up expecting an ordinary morning. My mother, Ramapraba, asked if I wanted tea. Her voice was light, warm, the way it’s always been. Within hours everything was unrecognizable.

She collapsed suddenly. We rushed her to Dr. Rela Institute and Medical Center in Chennai, trying to stay hopeful. The diagnosis hit hard. A massive left middle cerebral artery stroke. Blood flow to a large area of her brain had stopped, leaving her unable to move the right side of her body. Her speech faded. Her eyes wandered as if she couldn’t find her way back to us.

Scans showed swelling inside her skull, pushing the brain off center. Doctors called it a midline shift with mild herniation. I watched them explain it, but all I saw was my mother lying there with tubes and wires, fighting quietly.

The treatment began with thrombolysis to dissolve the clot. It helped stabilize the damage, but the swelling still demanded constant monitoring. Days in the ICU became a cycle of tiny gains and painful setbacks. Some mornings she tried to speak. Other days her silence filled the room.

After weeks of treatment, she was discharged. We thought we were finally turning a corner. Then her condition worsened again. We admitted her to Apollo Hospital last week. Thankfully, her vitals are now stable, and the doctors say she’s improving. She’s semi-conscious, responding slowly, and still under intensive observation. Recovery will require continued hospital care, therapy, and long-term support.

She’s 56, a homemaker, and the heart of our small family. It’s just the 3 of us - my mother, my wife, and me. I’m the only one earning, working in the private sector. Our insurance is exhausted. We sold gold. We live in a rented house. The medical bills have crossed ₹30 lakhs, and the latest hospital charges add another ₹2.78 lakhs. Doctors anticipate that the road ahead may cost close to ₹40 lakhs more.

We’re doing everything we can, but each day gets heavier. And still, she tries. She opens her eyes when she hears our voices. She moves her left hand a little more than yesterday. She’s fighting for every inch of her life.

Her dream is simple. To come home. Sit on the terrace. Feel sunlight on her face. To heal, live normally, and share quiet mornings with us again.

Your help can push her closer to that day. Contributions cover ongoing treatment, ICU care, therapy, and daily medical requirements. Even sharing her story helps more than you think.

A note: You might see AI-generated or stock images used to represent her struggle. They’re not her actual photos, but they convey what countless families endure inside hospital walls. They’re a reminder of the pain behind every bill and every beep on a monitor.

If you’re able to support:

Donate through the “Donate Now” button.

Share her story with friends and family.

அன்று காலை அவள் குரல் இன்னும் எனக்கு நினைவிருக்கிறது. மென்மையானது, ஆனால் உயிர் நிறைந்தது. அவள் தேநீர் வேண்டுமா என்று கேட்டாள். சில மணி நேரங்களுக்குள் எல்லாம் மாறியது. என்ன நடக்கிறது என்பதை என்னால் புரிந்துகொள்ள முடியாததற்குள், 56 வயதான என் அம்மா ராமபிரபா சரிந்து விழுந்தார். வழியில் ஒவ்வொரு நொடியும் பிரார்த்தனை செய்து கொண்டே, நாங்கள் அவளை சென்னையிலுள்ள டாக்டர் ரேலா இன்ஸ்டிடியூட் மற்றும் மெடிக்கல் சென்டருக்கு அழைத்துச் சென்றோம்.

அவளுக்கு ஒரு பெரிய பக்கவாதம், இடது MCA (நடுத்தர பெருமூளை தமனி) இன்ஃபார்க்ட் இருப்பதாக மருத்துவர்கள் சொன்னார்கள். அவளுடைய மூளையின் பெரும்பகுதிக்கு இரத்தம் வரவில்லை என்று அர்த்தம். அவளால் உடலின் வலது பக்கத்தை நகர்த்த முடியவில்லை. அவளுடைய பேச்சு மங்கிவிட்டது. அவளுடைய கண்கள் தொலைந்து போனது போல் தோன்றியது. நான் அவள் கையைப் பிடித்துக் கொண்டே, "நீ திரும்பி வருவாய் அம்மா" என்று கிசுகிசுத்தேன்.

ஸ்கேன்கள் இன்னும் அதிகமாகக் காட்டின. அவளுடைய மூளையில் வீக்கம் இருந்தது. அழுத்தம் விஷயங்களை உள்ளே தள்ளியது, மருத்துவர்கள் மிட்லைன் ஷிப்ட் மற்றும் லேசான ஹெர்னியேஷன் என்று அழைத்தனர். அது தீவிரமானது என்று அவர்கள் சொன்னார்கள். நான் அங்கேயே நின்று, கம்பிகளால் மூடப்பட்டிருந்த அவள் முகத்தைப் பார்த்து, அந்த தருணத்திற்கு பெரிதாக உணர்ந்த வார்த்தைகளைப் புரிந்துகொள்ள முயற்சித்தேன்.

அவளுக்கு த்ரோம்போலிசிஸ் செய்யப்பட்டது, இது இரத்தக் கட்டியை உடைக்கும் சிகிச்சை. அது உதவியது, ஆனால் இப்போது வீக்கத்தை உன்னிப்பாகக் கவனிக்க வேண்டும். ஒவ்வொரு நாளும் ஒரு புதிய சோதனை. சில நாட்கள் அவள் கண்களைத் திறந்தாள். சில நாட்கள் அவள் பேச முயற்சித்தாள். சில நாட்கள் அவள் அங்கேயே படுத்துக் கொண்டு அமைதியாகப் போராடினாள்.

குறிப்பு: ராமபிரபாவின் பயணத்துடன் உங்களை இணைக்க உதவுவதற்காக, அவரது போராட்டங்களை பிரதிநிதித்துவப்படுத்த AI-உருவாக்கிய அல்லது ஸ்டாக் படங்களை நாங்கள் பயன்படுத்தியுள்ளோம். இந்த படங்கள், தீவிர நோய்வாய்ப்பட்ட நோயாளிகளும் அவர்களது குடும்பங்களும் எதிர்கொள்ளும் உடல் மற்றும் உணர்ச்சி சவால்களை வெளிப்படுத்துவதை நோக்கமாகக் கொண்டுள்ளன. அவை ராமபிரபாவின் உண்மையான புகைப்படங்கள் இல்லாவிட்டாலும், அவரது போராட்டத்திற்குப் பின்னால் உள்ள வலி மற்றும் துன்பத்தின் காட்சி நினைவூட்டலாக அவை செயல்படுகின்றன. உங்கள் ஆதரவு (நன்கொடை மற்றும் கதைப் பகிர்வுகள்) அவளுக்கு நம்பிக்கையைத் தரும்.